dahil sa isang tula...

Isa sa mga paborito kong Author si Pablo Neruda sa kanya ako natutung gumawa ng mga tula tungkol sa isang pag-ibig, kaibigan at mga bagay bagay na ngyayari sa buhay natin.

I want to share this Poem to you guys , isa ito sa mga ginawa ni Pablo Neruda na tula na memorize ko na at everytime na binabasa ko ito i-feel na feel ko... bigay todo.. lahat ng emotion maibubuhos ko pag itinula ko ito.. s'ya ang naging inspirasyon ko, at sana ay makagawa ako ng isang tula na kasing ganda nito.

if you forget me
by: Pablo Neruda

I want you to know
one thing.

You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.

Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.
(fave line ko dito)

If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.

If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.

But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine

Ang ganda dba? sobra... ako kahit baliktad man english ko... kahit sabihin man nila na trying hard ako gusto ko pa ring gumawa ng tula, gusto ko pa ring maibuhos ang damdamin ko, ang tunay na nararamdaman ko, gusto kong sabihin lahat ng hinanakit ko sa buhay ko, gusto kung i share sa lahat ng nasa paligid ko sa pamamagitan ng tula na ako'y nasasakal na sa hirap ng buhay, gusto kong maramdaman nila kung gano kasakit ang masaktan, ganu kahirap mawalan ng minamahal, ganu ako ka gago magtiwala at umasa sa wala.. at minsan ko na ring naisip na tapusin na ang lahat, tapusin ang buhay ko dahil akoy pagod na.

Hindi ko kayang sabihin sa mga tao ng harap harapan dahil ayokong kaawa-an ako, ayokong pagtawanan ako dahil lang sa letcheng pag-ibig na yan, ayaw kong makikita nila na ako'y nasasaktan, gusto ko lahat ng tao sa paligid ko masaya, walang problemang iniisip.. pero ang hirap palang mag-isa malayo sa magulang at kapatid lalo na ang taong hindi mo ini-expect na mawalay sayo ay nawala ng walang kadahil-dahilan.. wala man lang sinabi kung bakit... ang pinakamasakit pa nun isang pag-ibig na di ko kayang ipaglaban.

Dahil sa isang tula lahat ng gusto kong sabihin ay nasasabi ko...